Festival Taragalte is een uniek festival aan de rand van de Marokkaanse Sahara. Tussen de zandduinen is het drie dagen genieten van muziek in een wel heel bijzondere setting. Terwijl de laatste zonnestralen van de dag de zandduinen in een warme gloed zetten en de hemel van dieporanje naar blauwpaars kleurt, stroomt het vrolijke, kleurrijke publiek toe. Een zacht briesje waait door je haar en de temperatuur is perfect. Op het grote podium start de eerste band van de avond en de muziek raakt je recht in je hart. Je kijkt om je heen en het is ongelofelijk… daar sta je dan! Op een festival tussen de vele locals in de woestijn bij M’hamid el Ghizlane – de poort naar de Sahara.
Woestijnparel
Voor het jaarlijkse Festival Taragalte wordt in een paar dagen een festivalterrein rondom een vaste woestijn bivouac (kamp) uit de grond gestampt. Zo’n 7 km voorbij het woestijndorpje M’hamid kun je drie dagen lang genieten van muziek, dansen onder de sterren, lekker eten, kraampjes, een kamelenrace en nog veel meer. Een muziekfestival waar nog maar weinig Nederlanders en Europeanen vanaf weten. Pinkpop in het klein, een echt pareltje als je van wereldmuziek houdt.
De bedenkers en drijvende krachten achter het festival zijn Halim en Ibrahim Sbai – ze hebben ondertussen al vijftien succesvolle edities van Festival Taragalte op hun naam staan. Na hun jarenlange samenwerking zijn ze allebei hun eigen weg gegaan en het festival wordt de laatste jaren door Ibrahim en zijn team georganiseerd. Taragalte betekent ‘ontmoetingsplaats’ en deze naam is perfect voor dit festival. Ontmoeten en echt contact maken met lokale en internationale gasten die allemaal de liefde voor muziek en de nomadencultuur gemeen hebben, is de opzet en daarin zijn ze meer dan geslaagd.
Festival tussen de zandduinen
De locatie van het festival is als een sprookje. Vanaf de weg die omzoomd wordt door duizenden dadelpalmen rijd je met een jeep het zand in naar het terrein. Het kloppend hart is een sfeervol woestijnkamp met lemen ‘tenten’ en dadelpalmen tussen de goudgele zandduinen. Samen met een groot podium – met heel goed geluid en licht – vormt dit het festivalterrein. Voor bezoekers die willen overnachten zijn een stuk verderop simpele tenten met matrassen neergezet. Het is er behoorlijk druk en soms zijn er meer mensen dan dat er slaapplaatsen zijn. Er moet dan flink geïmproviseerd worden om iedereen een plekje voor de nacht te geven. Wanneer zo rond tien uur ’s avonds de muziek stopt, vind ik het heerlijk om – weg van de drukte – te overnachten in het sfeervolle woestijnkamp waar ik ook met mijn Zindernis reizen naar toe ga. Volop genieten van de stilte van de woestijnnacht.
Bier, friet en muntjes?
Een groot verschil met ‘onze’ festivals is, dat je hier geen biertenten en foodtrucks ziet – dus geen gedoe met festivalmuntjes en ook geen bergen plastic afval na afloop. Wil je bier of wijn meenemen dan is dat geen enkel probleem. In een aantal supermarkten en drankhandels in Marrakech of Ouarzazate kun je op de heenweg wat inslaan. Wanneer je trek krijgt, schuif dan aan bij een van de kraampjes die op een apart gedeelte van het festival terrein staan. Hier verkopen locals verschillende zelfgemaakte gerechten zoals brochettes, tajines, soep, koffie, thee, frisdranken, nootjes en snoep. Sommigen hebben van hun plekje zelfs een mini-restaurantje gemaakt. Een heel sympathiek idee omdat mensen uit de regio zo ook extra inkomsten dankzij het festival hebben!
Je kunt ook bij de entree van het festivalterrein een kaartje kopen waarmee je ’s avonds in de eetzaal van de bivouac terecht kunt voor een buffet, verzorgd door een cateraar.
Vervoer naar de woestijn
In 2016 ging ik vanuit Marrakech voor het eerst naar het Taragalte Festival. Met een volle CTM-bus door het Atlasgebergte via Ouarzazate en de Draa vallei naar eindpunt M’hamid. Online een kaartje kopen kon toen nog niet dus regelde ik een buskaartje via een vriend uit de woestijn. Gelukkig maar, want alle plaatsen waren bezet en de bus rijdt maar 1 keer per dag helemaal tot aan M’hamid. Een kleurrijk internationaal gezelschap waarvan toch zeker bijna de helft dezelfde eindbestemming had. De weg naar de woestijn is lang, maar alles behalve saai. In de 10 uur die de bus erover doet kun je af en toe een dutje doen en de rest van de tijd lekker naar buiten staren. Na iedere bocht lijkt het prachtige landschap te veranderen. Rauwe rotsen en lieflijke stroompjes, rode aarde, groene palmen, slaperige dorpjes en levendige pleinen. De bus stopt meestal twee keer; een korte pauze voor koffie en thee en een half uurtje voor de lunch/avondeten.
Het enige grote nadeel van reizen met de bus is dat deze niet van de Route National N9 afwijkt. Helaas kun je dan ook niet naar bijvoorbeeld de eeuwenoude kasbah van Ait ben Haddou of de kasbah in Telouet en de bus stopt onderweg ook niet om van het prachtige uitzicht te genieten en dat is ontzettend jammer. Wanneer je meegaat met onze Taragalte Festival-reis stoppen we natuurlijk wél om van al het moois onderweg te genieten.
De opening van Festival Taragalte
Samen met een aantal toeristen uit Italië die ik in de bus ben tegengekomen geniet ik in de middag van de officiële opening van het festival. En officieel is hier dan ook echt officieel – lokale, regionale en nationale hoogwaardigheidsbekleders luisteren op een klein podium naar het openingswoord van de organisatie, lintjes worden doorgeknipt en dan kan het festival echt beginnen. Net buiten het woestijnkamp laten de verschillende traditionele lokale en regionale groepen zien en horen wat ze kunnen. Het is nu nog relatief rustig, de grote stroom dorpsbewoners en internationale bezoekers moeten nog komen. Maar meteen wordt duidelijk: dit festival heeft een unieke sfeer! De toeristen, locals en artiesten lopen hier op deze eerste middag gezellig door elkaar heen en er is altijd wel tijd voor een praatje of een plaatje.
Desert Blues
Waar de organisatie ook in slaagt, is dat het elk jaar weer lukt om artiesten op het festival te krijgen die op vele continenten geliefd zijn. Veel Desert Blues van o.a. Tinariwen, Oum, Aziz, Imarhan, Kader Tarhanin, Tarwa n-Tiniri en uit ons eigen Amsterdam Samira’s Blues! Oum en Aziz Sahmaoui staan zowat ieder jaar op het podium en Oum heeft speciaal voor het festival een prachtig lied gemaakt. In de avond voor het podium is het, zoals dat hoort op een festival, druk. De presentator krijgt er maar geen genoeg van en blijft maar aankondigen en aankondigen. Alle ogen zijn op hem gericht en het is te zien dat hij er van geniet. Het lijkt erop dat alle dorpen in de verre omgeving zijn leeggelopen om bij een van de hoogtepunten van het jaar te komen. Uitgelaten jongeren in gandora’s en met tulbanden op die meezingen, dansen en uit hun dak gaan, toeristen die staan te swingen en de vrouwen uit het dorp die in hun kleurige gewaden vooral vanaf een afstandje op de duinen zitten te genieten. Iedereen heeft er zin in en het is een geweldig feest!
Bewustwording – vast onderdeel van het festival
Overdag is er tijdens deze drie dagen ook van alles in het nomadenkamp te doen. Er worden conferenties gehouden over cultuur, tradities en bescherming van het fragiele woestijnlandschap. Vrouwen weven er kleden, er zijn kraampjes waar je van alles kunt kopen, je kunt deelnemen aan een theeceremonie, kijken naar een kamelenrace en nog veel meer.
Naast ontmoeten en contact maken, wil de organisatie ook aan bewustwording van de woestijnbewoners bijdragen. Behoud van cultuur en natuur is een grote drijfveer. De bewoners van de woestijndorpen uit de regio hoeven ook geen entree voor het festival te betalen, wat de organisatie siert! Targalte wordt ook vanuit Nederland ondersteunt door de stichtingen Sahara Roots Foundation en Stichting Doen.
Wil je ook een keer met ons mee naar dit mooie festival? Stuur ons een mail en we houden je op de hoogte. Op Spotify heb ik een mooie lijst gemaakt met veel Desert Blues en andere mooie nummers. Je vindt de playlist hier.
Geef een reactie